Эсэ мне сняцца сны аб беларусі

70 гадоў таму не стала народнага паэта Беларусі Янкі Купалы

28 чэрвеня 1942 года трагічна завяршыўся зямны шлях класіка нацыянальнай літаратуры, народнага паэта Беларусі Янкі Купалы. Мінула 70 гадоў, але абставіны смерці песняра дагэтуль застаюцца нявысветленай тайнай.

— Мы павінны верыць толькі фактам або дакументальным крыніцам. А сёння іх, на жаль, няма, акрамя аднаго — тэксту спецпаведамлення на імя Берыі з копіямі Сталіну і Молатаву аб трагічнай гібелі народнага паэта Беларусі ў Маскве, — адзначае дырэктар Дзяржаўнага літаратурнага музея Янкі Купалы Алена Ляшковіч.

Копія гэтага дакумента атрымана напрыканцы 1990-х гадоў пасля звароту Міжнароднага фонду Янкі Купалы ў ФСБ Расіі з афіцыйным запытам пра абставіны смерці паэта. Пазней былі яшчэ некалькі спроб даведацца больш на гэты конт, але пакуль беспаспяховыя. Адказ адзін: у расійскіх архівах больш нічога няма.

— Нам застаецца толькі паверыць на слова, але, скажу шчыра, у глыбіні душы мы спадзяёмся, што дакументы ўсё ж ёсць, толькі пакуль нявыяўленыя, і з цягам часу нешта яшчэ можа высветліцца. Напрыклад, калі дапусціць, што яны захоўваюцца як дзяржаўная тайна, пад грыфам «Совершенно секретно», то зняць яго магчыма пасля 75 гадоў. Так што надзея застаецца, — гаворыць Алена Ляшковіч.

З таго, што вядома на сёння, карціна выглядала так. 18 чэрвеня 1942 года з пасёлка Пячышчы, з Татарстана, дзе Купала з жонкай знаходзіўся ў эвакуацыі, паэт прыехаў па запрашэнні ў Маскву. Праз 10 дзён планавалася на афіцыйным узроўні адзначаць яго 60-годдзе. Купала спыніўся ў гасцініцы «Масква», у пакоі 414. 28 чэрвеня са свайго пакоя ён падняўся на 10-ы паверх, у нумар 1034, які займаў тагачасны старшыня Саюза пісьменнікаў БССР Міхась Лынькоў і ў якім знаходзілася ў той дзень многа гасцей, у тым ліку і некаторыя беларускія пісьменнікі, у прыватнасці Крапіва, Броўка, Міронаў. Праз некаторы час Купала з нумара выйшаў. Па адной версіі, яго нехта выклікаў, па другой — выйшаў сам. А праз некалькі хвілін прысутным паведамілі жахлівую вестку — паэт упаў у лесвічны пралёт і разбіўся…

— Магчымы тры версіі гэтага трагічнага здарэння, але ні адна з іх сёння дакументальна не пацверджана, — адзначае вядучы навуковы супрацоўнік музея Фаіна Ваданосава.

Першая — самагубства. Аднак ёсць шмат звестак сучаснікаў паэта пра тое, што ў 1942-м настрой Купалы быў дастаткова аптымістычны. З улікам, канечне, што гэта перыяд, калі ідзе вайна, ён далёка ад радзімы, Беларусь у акупацыі. Але ў тых жа Пячышчах Купала адзначае на карце сцяжкамі лінію фронту і перад новым, 1942 годам заклікае сваімі радкамі землякоў: надыходзіць час нашай перамогі, хутка вернемся на радзіму, якая будзе вольная. Ва ўспамінах розных людзей узгадваецца, як Купала ў Маскве гаворыць сябрам, маўляў, праз тыдзень, хлопцы, мой юбілей, запрашаю, буду частаваць і г.д. Ёсць успаміны і пра добры творчы настрой паэта — у гэты час у перакладзе на рускую мову выходзіць яго зборнік вершаў для дзяцей. Дакладна вядома, што за некалькі гадзін да смерці Купала сустракаецца з Мазальковым, укладальнікам кнігі. Яны дамаўляюцца сустрэцца на наступны дзень у выдавецтве, дзе Купала павінен атрымаць выпісаны за зборнік ганарар.

Другая версія — няшчасны выпадак. І тут таксама шмат пытанняў. Сучаснікі Купалы адзначалі, што парэнчы ў гасцініцы «Масква» былі даволі высокія, каб самому зваліцца ўніз. Да таго ж калі паэту раптам стала дрэнна, то чаму ён не ссунуўся на падлогу ці не паваліўся на бок, а кульнуўся ўніз?.. У спецпаведамленні ўказваецца, што ў нумары Купалы знайшлі бутэльку шампанскага. Але дапушчэнню, быццам той быў п’яны і таму зваліўся, супярэчаць іншыя звесткі: прыехаўшы з Пячышчаў у Маскву, Купала лячыўся ў крамлёўскай бальніцы і не ўжываў алкаголь. У тыя дні Міхась Лынькоў пісаў Якубу Коласу ў Ташкент, маўляў, да нас прыехаў Купала, п’е толькі піва, лечыцца. Трэцяя версія — трагедыя не абышлася без удзелу пэўных органаў улады…

Паводле слоў Фаіны Ваданосавай, у 2007 годзе яна перагледзела мноства архіўных матэрыялаў, спадзеючыся, што хтосьці з тых пісьменнікаў, якія прысутнічалі ў гасцінічным нумары ў момант трагедыі, мог разважаць пра яе прычыны ў асабістай перапісцы ці ўспамінах. Але знайшла толькі адзінкавыя згадкі: «недарэчная смерць», «памёр», «загінуў», «страшэннае гора», «дзікае здарэнне» — і ніякіх меркаванняў, як і чаму такое адбылося.

Купалу крэміравалі ў Маскве 1 ліпеня 1942 года. Развітацца з паэтам сабралася многа людзей — дзяржаўныя дзеячы, прадстаўнікі творчай інтэлігенцыі, у тым ліку з-за мяжы. Кузьма Чорны, які прысутнічаў на паніхідзе, у лісце Коласу пісаў, што ў труне, каля галавы Купалы, ляжала стужка з надпісам «Мне сняцца сны аб Беларусі…», радком з яго верша 1924 года. Пра пахаванне ёсць і ўспаміны Паўліны Мядзёлкі. Яна, у прыватнасці, узгадвала, што труна стаяла даволі высока, Купалу цяжка было ўбачыць, але прыкметнымі былі сіняк на скроні, вельмі загрыміраваны твар і ордэн Леніна на лацкане са сколатай эмаллю. Паўліна Мядзёлка ўспамінала таксама і тое, як у час пахавання Купалы падыходзіла да многіх, хто быў з паэтам у яго апошні дзень, з пытаннем: як магло здарыцца? Але хтосьці адварочваўся, хтосьці адыходзіў, хтосьці гаварыў пра раптоўны сардэчны прыступ.

Жонка паэта, Удадзіслава Францаўна, яго анёл-ахоўнік, як яе называлі, на пахаванні не прысутнічала. Дарэчы, у Маскву паэта запрасілі чамусьці аднаго, без яе. Пра смерць мужа Уладзіслава Францаўна даведалася толькі 30 чэрвеня і з Пячышчаў прыехаць не паспела: час ваенны. У Маскву яна дабралася толькі 3 ліпеня. Да сваіх апошніх дзён Уладзіслава Францаўна не магла сабе дараваць, што 28 чэрвеня яе не было побач з Купалам. Менавіта яна стала заснавальніцай, а пасля і першым кіраўніком музея песняра, прысвяціўшы сваё жыццё справе захавання яго памяці.

У 2003 годзе, калі ў расійскай сталіцы вырашылі зносіць гасцініцу «Масква», супрацоўнікам музея песняра ўдалося перавезці ў Мінск шэраг каштоўных матэрыялаў — уваходныя дзверы пакоя 414, дзверы з люстэркам з гэтага ж нумара, аконную раму, фрагменты паркету, парэнчаў, лесвічных прыступак… Зараз яны прадстаўлены асобнай тэмай у пастаяннай экспазіцыі. Тут жа знаходзіцца копія таго самага спецпаведамлення, а таксама мармуровы пастамент з маскоўскага крэматорыя. Урна з прахам народнага паэта была перавезена ў Мінск у 1962 годзе. Яна пахавана на Вайсковых могілках, на месцы, дзе ўзведзены помнік Янку Купалу.

Дата смерці песняра традыцыйна на працягу ўжо некалькіх дзесяцігоддзяў адзначаецца супрацоўнікамі Дзяржаўнага літаратурнага музея, творчай інтэлігенцыяй і проста прыхільнікамі творчасці паэта. Сёлетні вечар памяці «Жальбіны» адбудзецца 28 чэрвеня у 16.30 на Вайсковых могілках.

Дзяржаўная ўстанова адукацыі “Гімназія г. Буда-Кашалёва”

“Мне сняцца сны аб Беларусі…”

Янкі Купала

Эсэ

Выканала

вучаніца 8 “Б” класа

Гапеева Аліна

Кіраўнік

Церахава Людміла Мікалаеўна,

настаўнік беларускай мовы і

літаратуры

г. Буда-Кашалёва, 2016г

-1-

“Мне сняцца сны аб Беларусі…” Янка Купала

Даешся дзiву: колькi тут красы –

Вакол дарог, вакол сядзiб прыцiхлых!..

А кiнеш вокам – пушча ды лясы

І сiнь нябёс, з няспешным iхнiм рытмам…

Плывуць аблокi ў мора цераз край,

Лагодны ветрык статак падганяе…

Зямля бацькоў – рабiн чырвоных рай!..

Зямля бацькоў – зямля мая святая!..

М. Курыла “ Бацькоўскі край”

Раней я не задумвалася, ці люблю Радзіму, што гэта такое—Радзіма. А зразумела гэта, калі летам адпачывала ў Германіі. Там было добра і прыгожа, але з кожным днём я ўспамінала свой горад, сваіх бацькоў і сяброў, сваю вёску, дзе ў бабулі праводзіла кожнае лета. Невялікі, але такі цудоўны і мілы лясок, дзе ў запаветным месцы мы адшуквалі маладзенькія баравікі. Я збірала падасінавікі там, дзе хораша пахла хваінамі і суніцамі. Яшчэ прыгадвала прыгожую рачулку з празрыстай халоднай вадой. Мне здаецца, што ўсё гэта разам і ёсць мая Радзіма, без якой нельга жыць. Успаміны пра свой куточак жывілі пяшчоту ў маім сэрцы.

Я пабывала не многа дзе, але Беларусь не прамяняю ні на адну з краін. Можа і ёсць краіны з цудоўнымі звычаямі, абрадамі, святамі, але майму сэрцу дорагі нашы… Не прамяняю нашы беларускія калядкі з песнямі, з вясёлай гурбой дзяцей. Майму сэрцу дорага Купалле з яго папараць-кветкай, якую жадае знайсці кожны, з разведзеным вогнішчам, з маладымі дзяўчаткамі, якія пускаюць вянкі на ваду. Не прамяняю гэта таму, што я на гэтым вырасла, раслі мае бацькі, продкі… Нельга не ўспомніць Вялікдзень, з прыгожа размалёванымі яйкамі і вельмі смачнымі кулічамі, ад якіх пах ідзе па ўсёй хаце, калі іх выпякае матуля. Мне ўсё гэта дорага…

-2-

Ні ў адной краіне няма такіх зялёных лясоў, сініх і чыстых рэк і азёр, а якое прыгожае над нашай Беларуссю неба: чыстае, блакітнае…мірнае! Ноччу яно зіхаціць светам далёкіх зорачак, а днём над намі свеціць яркае сонейка. А ці гэта не шчасце, мець такую Радзіму?!

Куды б я не паехала, заўсёды ў памяці застаецца наша нацыянальная кухня. Так хацелася мне на чужбіне з’есці дранікаў са смятанай, адведаць матулінага баршчу, пірагоў.

Адпачываючы на чужой Радзіме, мне сніліся мае суседзі і сябры, мая хата і сям’я, дзе я шчаслівая і ўпэўненая ў заўтрашнім дні.

Я патрыётка сваёй краіны. Тут былі мае першыя крокі, першае слова, празвінеў першы званок. Было б неразумна цяпер кудысьці пераехаць у пошуку лепшых мясцін. Мне часта прыходзілася чуць, што тут дрэнна жыць… Я з гэтым не згодна, бо лічу, што са ўсіх сцежак самая знаёмая і лепшая—гэта сцежка да роднага дому. Сярод усіх твараў самыя прыгожыя—гэта твары блізкіх для цябе людзей. У кожнага чалавека ёсць свой родны і любімы куточак, дзе яму ўтульна і спакойна, дзе ў яго не баліць душа. У гэтым куточку ён шчаслівы, а шчасце—гэта стан душы…

Час хутка бег. Наша краіна цярпела шмат гора. Мы доўга ішлі да свайго шчасця, а цяпер кажам, што дрэнна жывем. Мы дзеці сваёй зямлі. Нам трэба любіць сваю краіну. Трэба радавацца кожнаму дню. Мне шкада, што гэта ўсё мы разумеем вельмі позна. І вельмі часта разумеем, што жыццё пражыта не так…

Беларусь—мая краіна, мая любімая зямля. Я вырасла тут і цяпер жадаю ўсе свае сілы, здольнасці, стараннасць укласці ў яе. Я веру, што ў маёй Радзімы вялікая будучыня, і я жадаю будаваць яе разам са сваім народам. Вельмі хочацца, каб кожны ў сваім сэрцы назаўсёды захаваў гордасць, павагу і любоў да роднай зямлі, якая яго гадуе, пестуе, стварае ўсе ўмовы для яго шчаслівай будучыні.

-3-

Я ведаю, куды б не закінуў мяне лёс, нават у іншую краіну, Беларусь будзе заўсёды ў маім сэрцы. Я заўсёды буду любіць яе такой, якая яна ёсць. Мне заўсёды будуць сніцца сны аб Беларусі…

Адзінай мэты не зракуся

І сэрца мне не задрыжыць:

Як жыць—дык жыць для Беларусі.

А без яе—зусім не жыць…

Л. Геніюш